21/12/2014

Γιατί η ΕΕ χάνει την εμπιστοσύνη των πολιτών της και έχει επικρατήσει η Οικονομία έναντι της Πολιτικής;

Ο ευρωσκεπτικισμός διογκούται, διότι οι κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών στην ΕΕ επιβάλλουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές στέρησης και λιτότητας, που οδηγούν τους λαούς στη φτώχια και στην ανέχεια. Οι αξίες της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης έχουν υποχωρήσει, κάτι που δυστυχώς έχουμε βιώσει και στην Κύπρο. Το ευρωπαϊκό όραμα πρέπει να αποκτήσει φιλολαϊκό περιεχόμενο διότι μόνο έτσι μπορεί να εμπνεύσει τα λαϊκά στρώματα. Για να αλλάξει όμως χρειάζεται τη βούληση των λαών, με εμπνευσμένες ηγεσίες. Ηγεσίες ικανές να κερδίσουν μερικές τουλάχιστο κυβερνήσεις στο χώρο. Εν όσω η αριστερά και ο προοδευτικός κόσμος αδυνατούν να συγκροτήσουν πλειοψηφία, το πρόβλημα θα παραμένει. Η ΕΕ είναι αυτό που είναι γιατί κυβερνιέται από την εκλεγεγμένη δεξιά.

Γιατί οι πολιτικοί μηχανισμοί της ΕΕ απέτυχαν να προβλέψουν και να διαχειριστούν στην συνέχεια, προβλήματα που οδηγούν τεράστιους πληθυσμούς σε φτωχοποίηση και αποξένωση; Ποια είναι η θεραπεία;

Η αποτυχία πρόβλεψης και διαχείρισης της οικονομικής κρίσης είναι ακριβώς αποτέλεσμα αυτής της απουσίας φιλολαϊκού οράματος. Οι τράπεζες έχουν γίνει κράτη. Έχουμε ανάγκη τραπεζών υπό την διοίκηση των κοινωνιών. Καθαρές κουβέντες. Για να γίνει αυτό, έχουμε ανάγκη μιας, δύο - τριών προοδευτικών κυβερνήσεων που να το απαιτήσουν και να το επιβάλουν.

Υπάρχει πραγματικά κοινοτική αλληλεγγύη; -οι πολίτες του νότου δεν θα το δέχονταν εύκολα.

Δεν μπορεί να υπάρξει κοινοτική αλληλεγγύη όταν η επιδίωξη της αυξημένης κυριαρχίας ενός κράτους-μέλους ισοδυναμεί με αποδυνάμωση της κρατικής και οικονομικής κυριαρχίας ενός άλλου κράτους-μέλους. Και συνακόλουθα των οικονομικών δυνατοτήτων των πολιτών άλλου κράτους. Με αυτό ως δεδομένο όλοι θα στ΄ρεφονται εναντίον όλων.

Τι σημαίνει η κρίση στην Ουκρανία ως προς την ΕΕ; Γιατί η Ρωσία είναι απέναντι αντί να είναι μαζί μας; Μήπως η ΕΕ υπηρετεί συμφέροντα εξωευρωπαικών παραγόντων που αντιστρατεύονται τη δική της ενοποίηση;

Μόνο πολιτικά μύωπες δεν θα μπορούσαν να δουν ότι το να υποδαυλίζεις την πολιτική κρίση στην Ουκρανία δεν θα οδηγούσε πουθενά αλλού παρά στην προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία. Η μέχρι στιγμής αξιολόγηση και διαχείριση των γεγονότων στην Ουκρανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση παραπέμπει στην άποψη "προτιμότερη μισή Ουκρανία κοντά στην ΕΕ, παρά ολόκληρη και αλλού". Από την άλλη ίσως και η Ρωσία θα μπορούσε να έπρεπε να επιδιώξει την συναίνεση που αρνούνταν.

Ποια είναι η συνέπεια του γεγονότος ότι μια μεγάλη χώρα δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση να ηγείται αλλά οικονομικά είναι η μόνη που μπορεί να ηγείται (Γερμανία), μια άλλη χώρα που έχει τη νομιμοποίηση να ηγείται, διότι μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο λειτούργησε ως κέντρο των αλλαγών στην Ευρώπη και ως προστάτης της αμφισβήτησης και των πολιτικών ελευθεριών, δεν έχει την οικονομική δύναμη να το κάνει (Γαλλία), και μια άλλη μεγάλη χώρα δεν συμφιλιώθηκε ακόμη πολιτικά με την ιδέα ότι μετέχει στην Ευρώπη. Δεν έχει αποδεχθεί ακόμη ότι δεν είναι ο μόνος εκπρόσωπος του ορθού για όλα στον κόσμο. (Μεγάλη Βρετανία)

Η συμμετρία της ασυμμετρίας. Έτσι είχε χαρακτηριστεί ο Γαλλογερμανικός άξονας προ της κρίσης στην ΕΕ. Από την μια είχες την Γαλλία, μια σημαντική αλλά αδύναμη οικονομικά πολιτική δύναμη (με βέτο στο Συμβούλιο ασφαλείας) και από την άλλη την Γερμανία που είχε μόνο οικονομική δύναμη. Και στην μέση η Βρετανία. Που μπορεί φαινομενικά να φαινόταν αμέτοχη στις εξελίξεις, αλλά στην ουσία λειτουργούσε ως αντίβαρο στην γαλλογερμανική σχέση προωθώντας τα δικά της συμφέροντα (θυμίζω το δικαίωμα αυτό-εξαίρεσης που πήρε το 1991 στο Μάαστριχτ το οποίο σε βάθος χρόνου δημιούργησε πολλές τρύπες στην ευρωπαϊκή ενοποίηση). Ακόμη και με την επανένωση της Γερμανίας (και την σταδιακή αναβάθμιση του πολιτικού της ρόλου) η γαλλογερμανική συμμαχία συνέχισε να οικοδομεί την πολιτική διακυβέρνηση της ΕΕ μέσα στο πλαίσιο του Ευρώ. Με την κρίση όμως καθάρισε το τοπίο. Έβαλε στο τραπέζι την ιδέα για μια Ευρώπη "δύο ταχυτήτων". Φανέρωσε ότι η Γερμανία όταν δεν αποφασίζει μόνη, προτιμά να μιλά με τους Ολλανδούς και τους Φιλανδούς παρά με τον κατ' επίφαση αριστερόστροφο Ολάντ. Και ίσως σε βάθος χρόνου να βολεύεται και με την Αγγλική ιδέα μιας Ευρωπαϊκής 'Ένωσης με "ειδικές σχέσεις". Αυτό που στ' αλήθεια τελικά συμβαίνει είναι η διαχείριση της κατάστασης παρά η προσπάθεια να βρεθούν λύσεις.